Bu yazımızda kurumsallaşma yönünde bir proje başlatan kuruluşların pek çoğunun bu kararı verene kadar başından geçenlere ve bu kararı vermelerinde etkili olan unsurlara kısaca bir göz atacağız. Bu konuyu merak ederek kısa bir literatür taraması yapan çoğumuzun karşılaşacağı tanımıyla; kurumsallaşma, bir kuruluşun faaliyetlerini kişilerin varlığına bağımlı olmadan sürdürebilmesi ve geliştirebilmesi için gerekli yapının oluşturulmasıdır. Başka bir deyişle; kuruluşun “patron”, “lider”, “yönetici” ve bazı “kilit personel”e bağımlı olmadan faaliyetlerini sağlıklı bir şekilde yürütebilmesi ve geliştirebilmesidir.

Saha seçim kararları, bir şirketin alabileceği en önemli kararlar arasındadır. Coğrafi konumun kötü olması, birçok yolla kârı sınırlayabilir: yüksek nakliye maliyetleri yoluyla, yüksek işçi ücretleri yoluyla, işgücü anlaşmazlıklarından kaynaklanan kesintiler yoluyla, kötü hava koşulları yoluyla, enerji kesintileri yoluyla, yerel düzenlemeler yoluyla, vs. Kötü bir yer seçimi, yüksek geliştirme maliyetleri sebebiyle de kârı sınırlayabilir. Ayrıca, genişlemeyi veya belirli imalat süreçlerinin kullanımını engelleyerek ve bu şekilde piyasa büyümesine ve değişikliklerine cevap verme kapasitesini sınırlayarak sermaye yatırımlarını da tehlikeye atabilir. Bazı durumlarda, saha ve bulunduğu yer kâr ve zarar arasındaki fark anlamına gelebilir.

Bu yazı “uzaktan çalışan kurumlar için takımdaşlık” hakkındadır ve verdiği mesaj tek kelime ile özetlenebilir: Umursamak.

İnsanın dünya ile kurduğu ilişkinin iki yüzü olduğunu söyleyebiliriz; Bir yüzde bakış diğer yüzde ise eyleyiş. Bakış kendisini dünyanın temeline, dünyayı kuran unsurlara yöneltirken eyleyiş kendisini dünyanın gayesine, dünyayı kuracak gayelere çevirir. Gaye bir anlamda dünyanın içinde yer alan eylemleri bir bütün içinde tutmaya yarar ta ki o eylemler bir işleve kavuşsun. Tersinden yani eylemler cihetinden, bakarsak da gaye “bir şey ne için iyidir” derken sorduğumuz sorunun cevabıdır aslında: Ne için iyidir yani ne işe yarar.

Artık sadece satınalma, lojistik ve operasyonları birbirine bağlayan, stokları az, üretimi yalın tutmak için dizayn edilmiş geleneksel bir tedarik zinciri yönetimi yeterli değil. Çünkü; yeni regülasyonlar, artan müşteri beklentileri, kısalan ürün ömürleri, talepteki dalgalanmalar, yeni oyuncular, global tedarik zincirindeki miyopluk, etik değerler ve çevresel faktörlerdeki hassasiyet oyunun kurallarını kökten değiştirdi. O zaman tedarik zinciriniz de değişmeli… Peki nasıl?

Teknolojideki hızlı ilerleme, bireysel, toplumsal ve kurumsal hayatın da çok hızlı değişmesine neden oluyor. Teknolojinin gelişimi ve yaygınlaşmasının kurumsal hayatta dijitalleşme olarak karşımıza çıkıyor. Dijitalleşmeyi, iş süreçlerinin dijital teknolojilerle yeniden oluşturularak optimize edilmesi olarak tanımlayabiliriz.

Fizibilite çalışması zaman alan ve yüksek maliyeti olan bir çalışmadır. Bu bakımdan, daha en baştan yatırım fikrinin olabilirliği konusunda ‘ön fizibilite’ denen kısa bir araştırma yapılmalıdır. “Bir iş yeri açmak çok kolaydır, onu açık tutmak ise çok zordur” şeklinde güzel bir Çin Atasözü vardır. Demek ki başlangıcı biraz uzatmanın faydası olmalıdır. Belki de daha bu aşamada olumsuzluk tespit edilecek ve paranın cepte kalması sağlanacaktır.

İş dünyası açısından da değişimi yönetme kavramı gittikçe zorlaşıyor; günceli yakalama, karşımıza çıkan değişimlere adapte olma, stratejik analizler yaparak proaktif yaklaşma, bununla beraber esnek bir şekilde günün ihtiyaçlarına cevap verebilme ve stratejik manevralar yapabilme kabiliyetleri öne çıkıyor. Artık organizasyonları yöneten liderlerden beklenen en temel yetkinliklerden biri “Değişim Yönetimi”dir

Özellikle kriz dönemlerinde Yönetim Kurulları şirketlerinin durumu hakkında neleri bilmeli? Hangi risklerle karşı karşıya olduklarını bilmeli ve buna istinaden aksiyon planları ne olsun?

Örgütler, çok farklı karar türlerinin bir arada verildiği ortamlardır ve karar türlerinin her biri hem örgüt için hem de paydaşları için farklı sonuçları beraberinde getirmektedir. Bu kararlar, normal şartlarda, doğru ve yanlışın ne olduğuna yönelik etik ilke ve kurallar çerçevesinde verilmektedir. Ancak bazı durumlarda karar vericiler, söz konusu ilke ve kuralların dışına çıkabilmektedirler.