Benim odağım çalışanların yetkinliklerini geliştirme üzerine. İşim gereği bir tarafta güçlü yanlarını henüz bilmeyen, bir tarafta güçlü yanlarının başlarına iş açtığının farkında olmayan birçok kişiyle çalışma fırsatı buluyorum.

Salgınlar, afetler ve savaşlarla ile sarsıldığımız bu zor günlerde en çok ihtiyacımız olan şeyin “İLHAM” olduğuna inanıyorum. Her zaman “daha iyisi” olduğuna ve bunu hak ettiğimize hem kendimizi hem de çevremizi ikna etmenin bu sürece verilebilecek en büyük katkı olduğunu düşünüyorum. Bu girişimde başarılı olabilmek için de öncelikle insanların bakış yönünü sorunlardan çözüme doğru çevirebilmemiz gerekiyor.

Varlık alemi, bulunduğu ortamda bir iz bırakmak ister ve bunun için çabalar. Çünkü insan ölümsüzlük peşinde bir varlıktır. Ama çok az insan bu izi bırakmada başarılı olup, baki gibi hatırlanan bir iz bırakabilir.

Ben bu ülkede olunabilecek en zor iki olgunun birleşimiyim; hem bir kadın hem de bir engelliyim, Ve ülkede bastonumla insan kaynakları biriminde çalışıyorum,

Çok değil, bundan 50-60 yıl önce, Kağnı Hızı’nda yaşardık hayatı. Bu gün İstanbul’da bir sitenin garajındaki araç sayısının, Anadolu’daki toplam araç sayısını geçtiği yıllardı. At arabaları vardı kasaba ve köylerde. Şehirlerde insan taşıması Faytonlarla yapılırdı. At hızındaydı maksimum hayat.

Erkan Bey ellili yaşlarını oldukça geçmiş hatta altmışına dayanmıştı. Allah bağışlasın bir de 17 yaşında oğlu Kerem vardı. Hem okuyor hem de babasının işine yardımcı oluyordu. İş yerlerimiz yakın olduğu ve onlardan alışveriş yaptığım için her ikisi ile sık görüşüyordum. Kerem ticarete son derece yatkın, zeki ve ağzı laf yapan bir gençti.

Üniversite hayatı teori ve eğitim önceliklidir, pratik ise sonra gelir. Üniversitede asıl olan öğrenmektir, eğitilmektir. İş hayatında ise iş yapma, uygulama artık öncelikli olur. İş hayatında kuruma katma değer sağlama birinci dereceye geçer. Ancak öğrenme ve kendini geliştirme asla ihmal edilmemelidir.

Kendi profesyonel iş yaşamım da dahil olmak üzere bir banka yöneticisi olarak bugüne kadar aldığımız, danışmanlık hayatımızda da aktarmaya çalıştığımız, gerek teknik gerekse (soft) tabir edilen eğitimlerin tamamının aslında kişinin davranışlarını geliştirmesinde uygulayacağı çeşitli yöntemler ve yollar olduğunu fark ettim -bundan bir zaman önce-. Bunların hepsi dış görüntüyü kurtarmak adına yapıldı ve yapılıyor.

“6 Şapkalı Düşünme Tekniği”nin bana göre en önemli faydası, düşünme denilen eylemi somutlaştırıyor olmasıdır. Birçok kez konuşmacısı olduğum seminerlerde -Düşünürken ne yaptıklarını- sorarım katılımcılara. Genelde aldığım cevaplar; alıştığı şekilde düşünen ve bu yüzden de birçok farklı bakış açısını yakalayamayan ve soruna objektif yaklaşamayan kişilerin –keşke-leri ile dolu olur.

Bir yabancı firmanın mağazasında ise, geriden gelen bir çalışana, önden giden iki çalışandan biri sesleniyordu: “ Hadi çabuk ol, ne sallanıyorsun? Hep böyle yapıyorsun! Ne biçim insansın sen?” Geriden gelen çalışan cevap veriyordu: “Ben insan değilim ki, insan olsam, burada çalışmam!” Sahi, gerçekten, insanlık okulu yok mu? Yoksa, açılabilir mi? Açılsa bile, bu okula yönetici, öğretmen ve öğrenci bulunabilir mi?