Bütün İK'lardan bir fazlam var; bastonum…

Bütün İK'lardan bir fazlam var; bastonum…

Benim adım Ezgi, kulağa hoş gelen söz demek, Senin olayın nedir Ezgi diyecek olursanız?

Ben bu ülkede olunabilecek en zor iki olgunun birleşimiyim; hem bir kadın hem de bir engelliyim,

Ve ülkede bastonumla insan kaynakları biriminde çalışıyorum.

Marangoz bir babanın nazlı kızı olarak geldim dünyaya, fakat hayatın hem aileme hem de abimle bana küçük bir sürprizi varmış. 0 da Spino SSerebellar Ataksi(SCA)imiş, SCA en az ruhum kadar eşsiz bir hastalık, hatta buna hastalık da demeyelim, yol arkadaşı diyelim. Biz yol arkadaşıyız SCA’yla; Doğumumdan hayat yolculuğum son buluncaya dek yanımdan hiç ayrılmayacak bir yol arkadaşlığı bizimkisi...

SCA beyincik ve omurilikte denge ile ilgili hücrelerin kaybı ya da doğru çalışamaması sonucu oluşan dengesizliğin izlendiği genetik bir hastalıktır, günümüzde kesin tedavisi yok.

Biz doğuştan tanışıyoruz arkadaşımla fakat kendisi bana sürpriz yapmak için beynimin ücra köşesinde bekliyormuş Nereden bilebilirdim ki... İlk selamlaşmamız  8. Sınıfta oldu...

"O günden sonra var olan düzenin bir parçası değil, düzenin kendisi olmayı seçtim. Düzenin kendisi olmak hiç ama hiç kolay olmadı,  önce algıları, sonra algıların neden olduğu tabuları yıkmaya başladım."

Lisesiydi, ünivesitesiydi, iş dünyasıydı derken önüme çıkan ne kadar tabu, algı, yargı varsa yıkıp geçmeye çalıştım.

Bunları yaparken çok zorlandım, yalan yok çok da yoruldum.

Ve birçok kez pes etmenin kıyısından döndüm;  

Ama işte karşınızdayım bugünkü Ezgi'yi o savaşlara, bitmek bilmeyen algı, tabu ve yargılara borçluyum.

Peki, Ezgi kim diye soracak olursanız, ezgi hayallerine ulaşmak için insanların hayatlarına dokunmuş okullu değil yetişmiş biri diye tarif ederim size...

Peki, bu kadar mücadele ve sonsuz savaş, hırs, azim ve istek hayal olmadan nasıl mı beslenir?

Tabi ki beslenemez;  

Hayır, hal böyle iken bir meslek seçmem lazımdı ve bu meslek de insanların ruhlarına, hayatlarına dokunan bir meslek olmalıydı...

Artık esas konuya gelip sizlere mesleğimden tutkularımdan bahsetsem fena olmaz sanki;

Ben küçüklüğümden beri insanların ruhlarına dokunmayı çok seviyorum ve bu sevgimi yüksekokul okurken nerede kullanabileceğimi insan kaynaklarında yapmış olduğum stajla öğrenmiş oldum. Teknik bir okul okumama rağmen hayallerimi hedeflerimi değiştirdim. Hatta o zaman kendime bir yol planı da çizmiştim;

Okulu bırakıp tekrar sınava girmek, 4 yılın sonunda da ortalama bir tarihte Koç Sistem'de İnsan Kaynakları Uzmanı olmak…

Evet, işler hesapladığım gibi olmadı. Ben okulumun 2. Senesi bir trafik kazası geçirdim ve ondan sonra engelim çok fazla tetiklendi. Ama olsun, ben ameliyatlarımı oldum, tedavimi gördüm gidemediğim yüksekokula gidip kalan okul dönemimi okudum ve sonrasında iş için İstanbul'a gittim. Eski staj yaptığım yerde geçirdiğim kazadan sonra engelimin epeyce yüz üstüne çıktığı görülünce Engelli İnsan Kaynakları çalışanı olarak işe alındım.

Evet, her şey istediğim gibi gitmedi ama ben hayalini kurduğum -o deftere not aldığım şeye- biraz farklı da olsa ulaştım.

İstanbul'du Ankara’ydı derken insan kaynaklarında aktif söz sahibi olabilmek için 5 sene bekledim, denedim, zorladım. 5 sene sonunda artık cidden insan kaynaklarında aktif rol alabileceğim bir şirkette, “insan kaynakları uzman yardımcısı” unvanına ulaştım.

Şimdi ise engelim birazcık daha ilerledi ama bu ilerleme benim için hiç sıkıntı değil. Çünkü ben cidden İnsan Kaynakları Uzman Yardımcısı olmak için çok bekledim tam yakalamışken yol arkadaşımın bana engel olmasına izin veremezdim ki vermedim de… Önce oturup, durumu kabul edip sonrasında bir bastonla çıktım yola ve şuan bastonumla ben, İK’da bir fark yaratmaya çalışıyorum. :)

Onun dışında “23.04.2020” tarihinden itibariyle yol arkadaşımı artık herkes tanımalı deyip sosyal medyada “spinoserebellarataksiyifarket” diyerek yola çıktım. Bu yolda, önce zoom programında bir etkinlik serisi düzenleyip, insanlara bu hastalığı anlattım; ardından instagram’da "başarılı engellilerle yapabiliriz-yapıyoruz" fikrini insanlara vermek için bir etkinlik serisi düzenledim. Beraberinde üniversitelerde bu hastalığı duyurmak için konuşmalar yaptım ve daha bunun gibi bir sürü şey...

Ve geleceğe dair iki hayalim var;

Birincisi; Farkındalıklı İK'cı olarak yoluma devam etmek (bu kendim için), ikincisi engelimi çevrimiçi ya da yüz yüze her yerde anlatmak ve engelimin hiç bir şeye engel olmadığını herkese gösteren bir konuşmacı olmak... (bu da yol arkadaşım için)

Size anlatacaklarım bu kadar,

Tüm hayallerinize inanın!!!

Sınırları zorlayın!!!

Ezgi EKEN

Yazarımıza Ait Diğer Yazılar