Çevre sorunlarının her geçen gün arttığı ve bu sebeple doğanın geleceğinin tehlikede olduğu artık bilinen bir gerçektir.

Süreçlerin basitleştirilmesi konusu elektroniğin gelişmesine paralel olarak daha kolay hale gelmeye başladı. Ama bu seferde konu bir yatırım meselesi haline geldi. Küçük firmaların kolay kolay bu yatırımları yapamayacağını varsaymak gerekir.

İnsanımızın mayasında hayırseverliğin bulunduğu hepimizce malumdur. Özellikle, Anadolu’da yaşayan sanayici ve işadamlarımızın gerek kendi maaşlarından gerek şirketin gelirlerinden hayır kurumlarına, vakıflara bağışta bulunmaları, üniversite öğrencilerine burs vermeleri sıkça duyduğumuz ve karşılaştığımız uygulamalardır.

Çağımız yetkinlik çağıdır. Günümüz piyasa şartlarında artık vasata yer olmadığını heceleyerek anlamış olmalıyız. Kişisel ve kurumsal performansların en belirleyici vasfı, onların “yetkin” olup olmadıklarıdır.

Kurumsallaşmanın mantığı, ölümsüz ve ilelebet olmasını beklediğimiz kurumlarımızın her şeyleriyle bir ölümlüye bağlı olamayacağı gerçeğidir. Eğer bir kurumun başarılarında öne çıkan bir kişi değil de kurumun ismi ise orada kurumsallığın gerçekleşmiş olduğundan söz edebiliriz.

Yılda elli iki hafta var, fakat ismine elli gün stratejisi demişler. Her hafta bir departmandaki çalışan daha önce kendisi için belirlenmiş departmana gitmekte ve bir gün boyunca orada çalışmaktadır.

Konu, üretici açısından daha önemlidir. Zira üretim, satış ve tahsilat gibi üç ana faaliyet aynı anda gerçekleşemez. Eğer gerçekleşebilseydi, işletme sermayesine hiç ihtiyaç olmazdı.

Türkiye’de iş dünyasına bakıldığında son yıllarda dünya ile entegre olma yolunda önemli adımlar atıldığı görülmektedir. Bu çerçevede verimlilik ve kalite konusunda kayda değer bir gelişme gösterdiğimiz söylenebilir. Ancak insan odaklılık konusunda kat etmemiz gereken çok mesafe olduğunu düşünüyorum.