Değer zinciri/DZ, işletmenin birincil ve destek faaliyetlerinin paydaşlar memnuniyetini gerçekleştirmeye odaklı etkileşimli bir faaliyettir bütünüdür. Bu etkileşimli faaliyetler tedarikten lojistiğe, ARGE, üretim, pazarlama ve satış sonrası hizmete kadar birincil ve destek faaliyet faktörleri (planlama, finans, teknoloji, insan kaynakları vb.) müşteri/tedarikçi ve dağıtım kanalları vb.) ve tüketicilerle insan kaynaklarına kadar tüm paydaşların memnuniyetini tatminkâr bir biçimde gerçekleştirmeye odaklıdır. DZ, bir bakıma, sosyal kapitalist (işletme plan ve programının sosyalleşmesi) bir süreçtir. Bu özelliğiyle DZ, 1960’lardan itibaren gelişmeye başlayan küreselleşme sürecinde, geleneksel kapitalizmin ortaklar memnuniyetini maksimize etme amacı yerine, dijitalleşmenin ve işletme 4.0’n da (hatta 5.0) etkisiyle değer zinciri sisteminde yer alan tüm paydaşların (360 derece) memnuniyetini “tatminkâr” biçimde başarmaya dönük bir sürece girmişti. Böylesi bir etkileşimle pazarlamanın davranışsal ekonomik temelinde önemli değişimler ortaya çıkmaya başlamıştı.

Küresel Coronavirüs (COVID-19), sadece arz değer zincirin kırmakla kalmadı, ulusal ve küresel kültürel değer(ler) zincirini de kırdı. Bir zincirin, en zayıf halkası kadar kuvvetli olduğu söylenir. Bu defa, sadece bir halka değil, neredeyse tüm halkalar hasar görmeye başladı.

Tüketici veya müşteri edinememek/kazanamamak, kazandığını koruyamamak/kaybetmek vb. bilgisizlikten, ilgisizlikten ve yetkisizlikten kaynaklanabilir.

Bir yabancı firmanın mağazasında ise, geriden gelen bir çalışana, önden giden iki çalışandan biri sesleniyordu: “ Hadi çabuk ol, ne sallanıyorsun? Hep böyle yapıyorsun! Ne biçim insansın sen?” Geriden gelen çalışan cevap veriyordu: “Ben insan değilim ki, insan olsam, burada çalışmam!” Sahi, gerçekten, insanlık okulu yok mu? Yoksa, açılabilir mi? Açılsa bile, bu okula yönetici, öğretmen ve öğrenci bulunabilir mi?

İstihdam pazarı için her bir kişi/aday, yeni bir “ürün” olarak nitelendirilebilir. İnsan kaynağı olarak “kişi”nin kendini yeni bir “rekabetçi ürün” gibi hazırlayabilmesi ve hedef istihdam pazarında rekabetçi olarak “pazarlayabilmesi” beklenir.

Yeni fikir açısından, bir firmanın sahip/leri ve birincil yöneticilerinin firmaları/işletmeleri için ulusal ve küresel ölçekte, rekabetçi olarak, ne ölçüde “entelektüel” bir varlık olduklarını değerlemeleri beklenir.

Yeniliğin kaynağını, kurum içi ve dışı rekabetçi yeni fikirler oluşturur. Oluşan veya oluşturulan yeni rekabetçi fikirlerin sistematik bir biçimde geliştirilmesi beklenir.