İnsan bir açıdan hem üreticidir hem de tüketicidir, diye düşünülebilir. Malları, hizmetleri ve zamanı basbayağı tüketiyor gözükebilir. Oysa burada asıl olan, olması gereken tüketmekten ziyade değerlendirmek, hakkını vermek olmalıdır. İşte bu şuur hayata anlam kazandırabilir.

Üniversite hayatı teori ve eğitim önceliklidir, pratik ise sonra gelir. Üniversitede asıl olan öğrenmektir, eğitilmektir. İş hayatında ise iş yapma, uygulama artık öncelikli olur. İş hayatında kuruma katma değer sağlama birinci dereceye geçer. Ancak öğrenme ve kendini geliştirme asla ihmal edilmemelidir.

Dünyayı anlamlı kılan “eşrefi mahlukat” (yaratılmışların en şereflisi) olan insanın varlığıdır. Onu çözmeden, onu anlamadan, ona yaklaşmayı denemeden ya da en azından ona ait asgari bilgilere sahip olmadan, dünyayı da hayatı da anlayamayız.