1900’lerin başında endüstri devrimiyle başlayan rekabet olgusuna bağlı olarak işletmelerin temel hedefi giderek daha fazla üretimin artırılması olmuştur. Bu döneme Frederick W. Taylor’un, metotları damga vurmuştur. Taylorizm; vasıfsız işgücü istihdamına ve çalışanların üretimin her aşamasında sıkı bir denetim altında tutulmasına dayanan bir yönetim anlayışıdır. Verimlilik artışı için çalışanın teşvik edilmesi sadece parasal açıdan düşünülmüş, psikolojik bir bağlılık beklenmemiştir.

Bu yazımızda kurumsallaşma yönünde bir proje başlatan kuruluşların pek çoğunun bu kararı verene kadar başından geçenlere ve bu kararı vermelerinde etkili olan unsurlara kısaca bir göz atacağız. Bu konuyu merak ederek kısa bir literatür taraması yapan çoğumuzun karşılaşacağı tanımıyla; kurumsallaşma, bir kuruluşun faaliyetlerini kişilerin varlığına bağımlı olmadan sürdürebilmesi ve geliştirebilmesi için gerekli yapının oluşturulmasıdır. Başka bir deyişle; kuruluşun “patron”, “lider”, “yönetici” ve bazı “kilit personel”e bağımlı olmadan faaliyetlerini sağlıklı bir şekilde yürütebilmesi ve geliştirebilmesidir.

Zamanla, önce sadece krizleri ifade etmek için kullanılan VUCA kavramının, esasında dünyanın genel durumunu tanımladığı anlaşıldı. İş Dünyasının önde gelen liderleri, bu kaotik, çalkantılı ve hızla değişen iş dünyasını, dünyanın yeni düzenini anlatan “Yeni Normal” kavramıyla ifade etmeye başladılar; “Krizden çıkmaya çalışmayın, kriz ile birlikte yaşamayı öğrenin. Çünkü artık yeni normaliniz bu!”